«Επιλογή και αρμοδιότητες Υπεύθυνου/ης Σχολικού Εργαστηρίου Φυσικών Επιστημών (Y.Σ.Ε.Φ.Ε.) των Γυμνασίων, Γενικών Λυκείων (ΓΕ.Λ.) και Επαγγελματικών Λυκείων (ΕΠΑ.Λ.)»

Η επιλογή Υ.Σ.Ε.Φ.Ε. γίνεται σε συνεδρίαση του συλλόγου των διδασκόντων και των διδασκουσών της σχολικής μονάδας.
Μετά την εκδήλωση σχετικού ενδιαφέροντος και σύμφωνα με τα κριτήρια της παραγράφου 2 που ακολουθεί, ο σύλλογος προτείνει έναν/μία εκπαιδευτικό μεταξύ εκείνων που πρόκειται να διδάξουν τα μαθήματα Φυσικών Επιστημών στη σχολική μονάδα, ως Υπεύθυνο/η για το Σχολικό Εργαστήριο Φυσικών Επιστημών (Σ.Ε.Φ.Ε.) που χρησιμοποιεί η σχολική μονάδα και στο οποίο μπορούν να υλοποιηθούν εργαστηριακές δραστηριότητες στα γνωστικά αντικείμενα της Φυσικής, της Χημείας, της Βιολογίας και της Γεωλογίας - Γεωγραφίας.

...........................................................................................................................................................................................................................

Επισημαίνεται ότι ο/η Υ.Σ.Ε.Φ.Ε. αναλαμβάνει την ευθύνη του Σ.Ε.Φ.Ε. ως αποκλειστική εξωδιδακτική απασχόληση κατά την κατανομή των εξωδιδακτικών εργασιών από τον σύλλογο των διδασκόντων και των διδασκουσών της σχολικής μονάδας, σύμφωνα με την παράγραφο 14 του άρθρου 66 του Ν. 4386/11-05-2016 (Φ.Ε.Κ. 83, τεύχος Α΄).

Ολόκληρη η εγκύκλιος ΕΔΩ.

Η Γενική Θεωρία Σχετικότητας του Αϊνστάιν επιβεβαιώθηκε και στο διάστημα

Νέα έρευνα του Πανεπιστημίου του Άμστερνταμ και του Ολλανδικού Ινστιτούτου Ραδιοαστρονομίας ASTRON διαλύει κάθε αμφιβολία για την καθολική -δηλαδή συμπαντική- ισχύ της θεωρίας του Αϊνστάιν - Πως έφτασαν σ' αυτά τα ευρήματα οι επιστήμονες.

Μία διεθνής ομάδα επιστημόνων απέδειξε για ακόμη μία φορά -με ένα τεστ σε ένα τριπλό σύστημα άστρων- ότι η Γενική Θεωρία Σχετικότητας του Άλμπερτ Αϊνστάιν ισχύει στο διάστημα όπως και στη Γη.

Σύμφωνα με αυτήν τη θεωρία της συμπαντικής βαρύτητας, σε ένα δεδομένο βαρυτικό πεδίο όλα τα αντικείμενα, μικρά και μεγάλα, ελαφριά και βαριά, πέφτουν με την ίδια επιτάχυνση ανεξάρτητα από τη μάζα ή από τη σύνθεσή τους, είτε πρόκειται για φτερά, είτε για σφυριά, ή για άστρα ή μαύρες τρύπες. Έτσι, σύμφωνα και με τον Γαλιλαίο, μία μικρή και μία μεγάλη κανονόμπαλα που θα πέσουν από τον πύργο της Πίζας, θα φθάσουν στο έδαφος ταυτόχρονα, αρκεί να μην υπάρχει αέρας. Κάτι που όντως έδειξε το 1971 στη Σελήνη ο αστροναύτης Ντέηβιντ Σκοτ της αποστολής «Απόλλων 15», χρησιμοποιώντας ένα σφυρί κι ένα φτερό που άφησε να πέσουν και αυτά έφθασαν ταυτόχρονα στη σεληνιακή επιφάνεια.

Κατά καιρούς, όμως, έχουν διατυπωθεί αμφιβολίες αν η θεωρία ισχύει επίσης σε συνθήκες ακραίας βαρύτητας στο διάστημα. Η νέα έρευνα, με επικεφαλής τη δρα Αν Άρτσιμπαλντ του Πανεπιστημίου του Άμστερνταμ και του Ολαννδικού Ινστιτούτου Ραδιοαστρονομίας ASTRON, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Nature», διαλύει κάθε αμφιβολία για την καθολική -δηλαδή συμπαντική- ισχύ της θεωρίας του Αϊνστάιν.

Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν ως «εργαστήριο» παρατηρήσεων το σύστημα τριών αστέρων PSR J0337+1715, που ανακαλύφθηκε το 2011, βρίσκεται σε απόσταση 4.200 ετών φωτός από τη Γη και το οποίο αποτελείται από δύο άστρα λευκούς νάνους και ένα άστρο νετρονίων. Οι λευκοί νάνοι έχουν μικρό μέγεθος ανάλογο της Γης, αλλά μεγάλη μάζα παρόμοια με του Ήλιου. Το άστρο νετρονίων (γνωστό και ως πάλσαρ) είναι ακόμη μικρότερο και πυκνότερο, ένα απομεινάρι μίας παλιάς έκρηξης σούπερ-νόβα, που πλέον περιστρέφεται σαν ισχυρός φάρος, με τρομερά σταθερό ρυθμό (366 περιστροφές το λεπτό), στέλνοντας περιοδικά ηλεκτρομαγνητικά σήματα, τα οποία συλλαμβάνονται από τα επίγεια ραδιοτηλεσκόπια.

Οι αστρονόμοι παρατηρούν το εν λόγω σύστημα εδώ και έξι χρόνια με τρία ραδιοτηλεσκόπια στην Ολλανδία (Westerbrok Synthesis), στις ΗΠΑ (Green Bank) και στο Πουέρτο Ρίκο (Arecibo), επειδή εξ αρχής είχαν συνειδητοποιήσει ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τον έλεγχο της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας.

Το άστρο νετρονίων περιφέρεται πέριξ του ενός λευκού νάνου, ενώ ο δεύτερος πιο μακρινός λευκός νάνος περιφέρεται γύρω από αυτό το ζευγάρι πάλσαρ-πρώτου λευκού νάνου. Στην ουσία, το ζευγάρι «πέφτει» βαρυτικά προς τον εξωτερικό λευκό νάνο. Επιπλέον, το ένα μέλος του ζευγαριού (άστρο νετρονίων) είναι πολύ πιο βαρύ από το δεύτερο μέλος (εσωτερικός λευκός νάνος), όπως μία σιδερένια μπάλα είναι βαρύτερη από ένα φτερό.

Οι ερευνητές μέτρησαν κατά πόσο ο εσωτερικός λευκός νάνος και το άστρο νετρονίων, με τα διαφορετικά βάρη τους, επηρεάζονταν διαφορετικά από τη βαρύτητα του εξωτερικού λευκού νάνου, δηλαδή «έπεφταν» προς αυτόν με διαφορετική ταχύτητα. Τελικά, δεν βρήκαν καμία διαφορά, πράγμα που σημαίνει ότι η αϊνστάνια θεωρία ισχύει, συνεπώς δεν χρειάζεται κάποια εναλλακτική θεωρία.

https://www.news247.gr/epistimi/i-geniki-theoria-schetikotitas-toy-ainstain-epivevaiothike-kai-sto-diastima.6630180.html

 

Οι φοιτητές των θετικών σχολών χρειάζονται και ανθρωπιστικό αντικείμενο σπουδών

https://edu.ellak.gr/2018/08/20/i-fitites-ton-thetikon-scholon-chriazonte-ke-anthropistiko-antikimeno-spoudon/

Ο John Horgan διευθύνει το Center for Science Writings, Stevens Institute of Technology και είναι γνωστός για τα βιβλία του, με τίτλο «The End of Science»  και  «The End of War». Ένα από τα ζητήματα που τον απασχολούν και αποφάσισε να ευαισθητοποιήσει το κοινωνικό σύνολο είναι η σπουδαιότητα των ανθρωπιστικών σπουδών για την καλλιέργεια του ατόμου. Πιο συγκεκριμένα σε πρόσφατο άρθρο του, θίγει τη σημασία του να διδάσκονται και μαθήματα ανθρωπιστικής φύσης οι σπουδαστές των θετικών, οικονομικών και τεχνολογικών σχολών. Αναλυτικότερα υπογραμμίζει:

Ποιο είναι το νόημα των ανθρωπιστικών σπουδών; Το να σπουδάζεις φιλοσοφία, ιστορία, φιλολογία, και «χαλαρές» επιστήμες όπως η ψυχολογία και οι πολιτικές επιστήμες; H ανάγκη για απάντηση, σε αυτά τα ερωτήματα, έχει αρχίσει να αυξάνεται, τελευταία, καθώς η ενασχόληση με τις ανθρωπιστικές σπουδές μειώνεται απότομα. Σύμφωνα με αναλύσεις, ο αριθμός των Αμερικανών σπουδαστών στους ανθρωπιστικούς κλάδους έχει μειωθεί, από 20% την δεκαετία του 1960, στο 5% στη σύγχρονη εποχή. Ένας από τους κυβερνήτες, μάλιστα, επιδοκίμασε την τάση αυτή λέγοντας ότι τα σχολεία της πολιτείας θα έπρεπε «να παράγουν περισσότερους ηλεκτρολόγους μηχανικούς και λιγότερους πτυχιούχους γαλλικής φιλολογίας«. Κάποιες από τις ανταπαντήσεις του ανθρωπιστικού κλάδου, με αποστόμωσαν. Ένας από τους αρθρογράφους των New York Times, o Ross Douthat, καθολικός, πρότεινε ότι οι ανθρωπιστικές σπουδές μπορούν να αναζωογονηθούν με το «να γυρίσουν το σοβαρό ακαδημαϊκό ενδιαφέρον στην πιθανή αλήθεια των θρησκευτικών ισχυρισμών. Με τέτοιους φίλους..

Αυτή την εβδομάδα, σε έναν δημόσιο ραδιοφωνικό σταθμό του LA, τον WUTC, κλήθηκε να συζητήσει για την μείωση του ενδιαφέροντος στο αντικείμενο των ανθρωπιστικών σπουδών. Επειδή, δεν μπορούσε να εκφράσει όλα όσα ήθελε, στο άρθρό του, συμπεριέλαβε την συνέντευξή του, επεξεργασμένη, με στοιχεία μιας στήλης που είχε γράψει το 2013.

«Ξεκίνησα να διδάσκω ένα υποχρεωτικό μάθημα ανθρωπιστικών σπουδών, στο πρώτο έτος του Stevens Institute of Technology, πριν μια δεκαετία. Η ύλη αφορούσε το Σοφοκλή, τον Πλάτωνα, το Σαίξπηρ, τον Ντεκάρτ, τον Καντ, το Μαρξ, τον Νίτσε, το Γουίλιαμ Τζέιμς, τον Φρόιντ, τον Μηντ- ξέρετε τα μεγαλύτερα κατορθώματα του Δυτικού πολιτισμού. Λάτρευα να διδάσκω αλλά δεν υποθέτω ότι το ίδιο λάτρευαν οι φοιτητές να το παρακολουθούν. Οπότε την πρώτη ημέρα, ρώτησα: «Πόσοι από εσάς δεν θα ερχόσασταν αν δεν ήταν υποχρεωτικό;». Αφού κατέστησα σαφές ότι οι απαντήσεις τους δεν θα πληγώσουν τα συναισθήματά μου, σχεδόν όλοι σήκωσαν το χέρι τους. Μού εξήγησαν ότι επέλεξαν το Stevens για να σπουδάσουν μηχανολογία, πληροφορική, μαθηματικά, φυσική, εισαγωγή στην ιατρική, χρηματοοικονομικά, ψηφιακή παραγωγή μουσικής, κλπ. Δεν καταλάβαιναν το νόημα του να διαβάσουν όλα αυτά, τα παλιά μη -πρακτικά κείμενα που δεν συσχετίζονταν με την καριέρα τους. Όταν τους ρώτησα γιατί πιστεύουν ότι το Stevens έχει ως υποχρεωτικό το μάθημα, κάποιος, χαμογελώντας απάντησε: «Για να μας στρογγυλέψει». Όταν δέχομαι την απάντηση αυτή, θέλω να ρωτήσω: «Το <<στρογγυλός>> σημαίνει <<παχουλός>>;». Αλλά δεν θέλω να προσβάλλω τους παχουλούς φοιτητές. Αντιθέτως, απαντώ: «Δεν ξέρω τι εννοείται με το <<στρογγυλέψει>>. Σημαίνει να είστε ικανοί να συζητήσετε για τον Άμλετ σε ένα κοκτέιλ πάρτι; Δεν με ενδιαφέρει κάτι τέτοιο». Και μετά ξεκινώ την εισαγωγή του μαθήματος, που αναλύεται με τον εξής τρόπο: 
Ζούμε σε έναν κόσμο που αυξάνεται η κυριαρχία της επιστήμης. Και είναι εντάξει. Έγινα επιστημονικός συγγραφέας γιατί πιστεύω ότι η επιστήμη είναι το πιο ενδιαφέρον, δυναμικό, επακόλουθο μέρος της ανθρώπινης κουλτούρας και ήθελα να αποτελώ κομμάτι του. Αλλά είναι αξιοσημείωτο, επειδή ακριβώς η επιστήμη είναι τόσο σημαντική, το ότι χρειαζόμαστε τις ανθρωπιστικές σπουδές, τώρα, περισσότερο από ποτέ. Στις επιστήμες σας, στα μαθηματικά και τη μηχανολογία, σας δίνονται αποτελέσματα, απαντήσεις, γνώση, αλήθεια. Ο καθηγητής σάς λέει: <<Έτσι είναι τα γεγονότα>>, Σάς προσφέρουν σιγουριά. Οι ανθρωπιστικές επιστήμες, τουλάχιστον όπως τις διδάσκω, σάς παρέχουν αμφιβολία, ανασφάλεια και σκεπτικισμό. 
Οι ανθρωπιστικές επιστήμες είναι ανατρεπτικές. Αμφισβητούν τους ισχυρισμούς όλων των αυθεντιών, είτε είναι πολιτικές, θρησκευτικές ή επιστημονικές. Αυτός ο σκεπτικισμός είναι ιδιαίτερα σημαντικός όταν υπάρχουν ισχυρισμοί για την ανθρώπινη φύση, σχετικά με το τί είμαστε, από πού ερχόμαστε, και ακόμη τί μπορούμε να είμαστε και τί θα έπρεπε να είμαστε. Η επιστήμη έχει αντικαταστήσει την θρησκεία ως βασική πηγή για τις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα. Η επιστήμη μάς έχει πει πολλά για τους εαυτούς μας και μαθαίνουμε ακόμα περισσότερα καθημερινά. Αλλά οι ανθρωπιστικές επιστήμες μάς υπενθυμίζουν ότι έχουμε τεράστια ικανότητα στο να παραπλανούμε τους εαυτούς μας. Ακόμη, μάς λένε ότι κάθε άτομο είναι μοναδικό, διαφορετικό από κάθε άλλον άνθρωπο και ότι ο καθένας από εμάς αλλάζει με απροσδιόριστους τρόπους. Η κοινωνία που ζούμε, επίσης, συνεχώς αλλάζει – εν μέρη εξαιτίας της επιστήμης και της τεχνολογίας! Οπότε με έναν συγκεκριμένο τρόπο, η ανθρωπότητα αντιστέκεται στο είδος των εξηγήσεων που προσφέρει η επιστήμη. 
Οι ανθρωπιστικές επιστήμες σχετίζονται περισσότερο με τις ερωτήσεις παρά με τις απαντήσεις και θα παλέψουμε με ορισμένες, εξωφρενικά, μεγάλες ερωτήσεις, στο μάθημα αυτό. Όπως, «Τί είναι η αλήθεια, τέλος πάντων;», «Πώς ξέρουμε ότι κάτι είναι αληθές?» ή «Γιατί πιστεύουμε ότι συγκεκριμένα γεγονότα είναι αληθή ενώ άλλα δεν είναι?» και «Πώς αποφασίζουμε αν κάτι είναι σωστό ή λανθασμένο να το πράξουμε, για εμάς τους ίδιους ή για το κοινωνικό σύνολο?». Ακόμη, «Ποιο είναι το νόημα της ζωής; Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής; Πρέπει η ευτυχία να είναι ο στόχος μας; Και τί είναι η ευτυχία; Και πρέπει η ευτυχία να είναι ο τελικός στόχος μας ή παράλληλο επίτευγμα σε έναν άλλο ανώτερο σκοπό; Όπως το να αποκτήσουμε γνώση ή να αποφύγουμε τον πόνο;». 
Κάθε ένας από εσάς πρέπει να αναζητήσει τις προσωπικές του απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα. Ο Σωκράτης, ένας από τους φιλόσοφους που θα διαβάσουμε, είπε ότι η γνώση είναι να αναγνωρίζεις πόσο λίγα ξέρεις. Ο Σωκράτης ήταν ένας πομπώδης τύπος αλλά υπάρχει γνώση στα λεγόμενά του για τη γνώση. Αν κάνω σωστά τη δουλειά μου, στο τέλος του μαθήματος θα αμφισβητείται όλες τις αυθεντίες, ακόμα κι εμένα. Θα αναρωτιέστε σχετικά με όσα έχετε ακούσει για τη φύση της πραγματικότητας, για το νόημα της ζωής, για τη σημασία του να είσαι καλός άνθρωπος. Γιατί, για μένα, αυτός είναι ο στόχος των ανθρωπιστικών σπουδών: Μας σώζουν από την επιθυμία μας να παγιδευτούμε στην βεβαιότητα.«

Όπως γίνεται κατανοητό, λοιπόν, και από τα λεγόμενα του John Horgan οι ανθρωπιστικές επιστήμες διαδραματίζουν σπουδαίο ρόλο στην ανάπτυξη της κριτικής ικανότητας του ατόμου και στην καλλιέργεια του. Το ιδανικό πρόγραμμα σπουδών και κατ’επέκταση εκπαιδευτικό σύστημα θα προάγει τη συνύπαρξη των επιστημονικών κλάδων, θα προωθήσει την αλληλεπίδραση των γνωστικών αντικειμένων και θα δημιουργήσει τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, επαγγελματίες και πολίτες που έχουν κατακτήσει την πολυεπίπεδη και εφαρμόσιμη γνώση.
Πηγή άρθρου: https://blogs.scientificamerican.com