Για να τον θυμόμαστε, όπως τον περιγράφει πιο κάτω η Χρύσα Βελησσαρίου χθες 1/9/2015:
Σήμερα κηδέψαμε τον ιδιαίτερο συνάδελφο και καρδιακό φίλο , τον εξαίρετο χημικό και καθηγητή των δυο μεγαλύτερων γιων μου Αστέριο Γκουγκουλή, το καρντάσι μου στο διπλανό γραφείο, το στήριγμά μου σε πολλές δυσκολίες, τον ήσυχο, ολιγομίλητο, παιδαγωγό Στέργιο. Διαγνώστηκε με εκτεταμένο καρκίνο πέρσι πριν τα Χριστούγεννα. Μας ενημέρωσε συγκινημένος, αλλά μας δήλωσε με χαμόγελο πως όσο κι, αν φοβάται, είναι μαχητής. Ένιωσε και τη δική μας αγωνία και αγάπη , ερχόταν με γλυκά μετά από κάθε θεραπεία, ίσως έπαιρνε, αλλά κυρίως μας έδινε θάρρος. Τελευταία εικόνα την τελευταία μέρα υπηρεσίας πριν το καλοκαίρι, μισός, εμφανώς καταβεβλημένος, αλλά μόνο στο σώμα. Δεν τον πλησίαζα πολύ, μη δει στα μάτια μου αυτό που φοβόμουν. Πλησίαζε η ώρα να φύγουμε. Με κοιτάει μια με ένα πονηρούτσικο χαμόγελο " Πού είσαι εσύ;Έλα δω" μου λέει και μου κάνει μια αγκαλιά και με φιλάει. Μου χτυπάει την πλάτη. " Όλα καλά"... Σήμερα ευχαρίστησα τους γονείς του που τον έφεραν στον κόσμο. Ήταν ευεργεσία η παρουσία του. Είπα στο μικρό γιο του να θυμάται, πόσο σπουδαίο μπαμπά είχε και να του μοιάσει. Είπα στη γυναίκα του - τι να πεις, αλλά πάντα κάτι σου 'ρχεται να πεις, εγώ αυτό ένιωθα- της είπα λοιπόν πως ο άντρας της με δίδαξε, πώς πεθαίνουν οι λεβέντες και πως κι εγώ μ' αυτό το σθένος θα 'θελα να πεθάνω. Κι άλλα πολλά είπαμε... Δε βαριέσαι μάταια. Απ' όλα εκείνη την τελευταία αγκαλιά τέλη Ιούνη και το γελαστό βλέμμα, λέω να κρατήσω πιο ζωντανά. Σκέτος θησαυρός.
Σήμερα κηδέψαμε τον ιδιαίτερο συνάδελφο και καρδιακό φίλο , τον εξαίρετο χημικό και καθηγητή των δυο μεγαλύτερων γιων μου Αστέριο Γκουγκουλή, το καρντάσι μου στο διπλανό γραφείο, το στήριγμά μου σε πολλές δυσκολίες, τον ήσυχο, ολιγομίλητο, παιδαγωγό Στέργιο. Διαγνώστηκε με εκτεταμένο καρκίνο πέρσι πριν τα Χριστούγεννα. Μας ενημέρωσε συγκινημένος, αλλά μας δήλωσε με χαμόγελο πως όσο κι, αν φοβάται, είναι μαχητής. Ένιωσε και τη δική μας αγωνία και αγάπη , ερχόταν με γλυκά μετά από κάθε θεραπεία, ίσως έπαιρνε, αλλά κυρίως μας έδινε θάρρος. Τελευταία εικόνα την τελευταία μέρα υπηρεσίας πριν το καλοκαίρι, μισός, εμφανώς καταβεβλημένος, αλλά μόνο στο σώμα. Δεν τον πλησίαζα πολύ, μη δει στα μάτια μου αυτό που φοβόμουν. Πλησίαζε η ώρα να φύγουμε. Με κοιτάει μια με ένα πονηρούτσικο χαμόγελο " Πού είσαι εσύ;Έλα δω" μου λέει και μου κάνει μια αγκαλιά και με φιλάει. Μου χτυπάει την πλάτη. " Όλα καλά"... Σήμερα ευχαρίστησα τους γονείς του που τον έφεραν στον κόσμο. Ήταν ευεργεσία η παρουσία του. Είπα στο μικρό γιο του να θυμάται, πόσο σπουδαίο μπαμπά είχε και να του μοιάσει. Είπα στη γυναίκα του - τι να πεις, αλλά πάντα κάτι σου 'ρχεται να πεις, εγώ αυτό ένιωθα- της είπα λοιπόν πως ο άντρας της με δίδαξε, πώς πεθαίνουν οι λεβέντες και πως κι εγώ μ' αυτό το σθένος θα 'θελα να πεθάνω. Κι άλλα πολλά είπαμε... Δε βαριέσαι μάταια. Απ' όλα εκείνη την τελευταία αγκαλιά τέλη Ιούνη και το γελαστό βλέμμα, λέω να κρατήσω πιο ζωντανά. Σκέτος θησαυρός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου